Can Alıcı Bir Oyundu Mario

Dosdoğru gitmeye programlandık hepimiz, biraz bodoslama. Sağın ve solun değeri, bir tek ileriye doğru adım atacağımız zaman önem kazandı. Trafik ışıklarında karşıdan karşıya geçer gibi bekledik bir ömür. Bazen sola, bazen sağa, belki bir şans daha ittifak yapmış sola baktık. Sadece baktık. İlgilenmedik. Maksat ezilmemek ve yol almaktı. Başkasından bize neydi. Kendimi bildim bileli herkesi bir Mario karakteri olarak görüyordum. Bir tuşa basalı, sona doğru yol alan... Nihai bir hedef koydular bize. Mutlu olmak, başarılı olmak, zengin olmak... Hepsi aynı kapıya çıkıyordu: bölüm sonundaki prensesi kurtarmak. Bir bakıma ölümsüzlüğün göstergesiydi bu, ölmemek demekti. O prensese giden yolda börtü böcek, kaplumbağa, deniz anası, kanalizasyon delikleri, bayrakları yukarıdan yakalayıp puan kazanma, yer altı, su altı, gökyüzü etapları, mantar yeyip büyüme, çiçek toplayıp ateş etme, altın toplayıp can alma gibi tecrübelerimiz oldu. Oyunu bitirdik sandık, yanlış prenses dediler. Ne doğruydu ki bu hayatta? Şüphesiz, en önemlisi can kazanmaktı. En önemlisi hayatta kalmaktı. Ölüp de geri dönmek vardı oyunda, ama hayatta yoktu. Bize oyun oynuyorlardı, biz oyun oynadığımızı düşünürken.

Kaç kez tuşumuz basılı kaldı, kol değiştirdik. Arkadaşlarımız gibi, eşyalarımız gibi... Varmak istediğimiz yolda, işimize yaramayacağını düşündüğümüz her şeyi atıp yenisi, iyisini aldık. Prensese odaklandık çünkü. Ölümü yadsımak, mülk edinmeye ve ebediyen varolacakmışcasına yaşamaya itti bizi. Kimse bizi ulaşmak istediğimiz yoldan alıkoyamazdı. İlk bölüm kolaydı. Hayatımızda uzun yıllar vardı daha. Birkaç altın topladık. Emekliyorken bölüm sonuna doğru bir mantar kapıp büyüdüğümüzü gördük. Yürüyüşümüz, zıplayışımız değişti. Tuğlaları kafamızla kırabiliyorduk artık. İstediğimize yumruk atıyor, istediğimizi dövebileceğimizi sanıyorduk.

Gözle görülmeyen yerlerde bazı kolaylıklar içeriyordu oyun. Gizli yerde duran mantar, boşluğa zıplayıp can kazanma. Bana göre düpedüz hileydi yaptığımız. Çalarak, rüşvet yiyerek zengin olmak ve istediklerini yapabilmek kolay yoldu hayatta. İşin ibneliğini bilmek, hak yemek, güçlünün yanında yer almak, ölmemek için öldürmek, önceden duymak, istihbarat beslemek ne yazık ki sadece sanal dünyada avantaj değildi.

Kanalizasyon borusuna daldık bazen. Burası bir altın madeninden farksızdı. Tüm bölüm dümdüz gitsek bu kadarını toplamamız olanaksızdı. Yeraltı dünyası her zaman pisti ama getirisi çok fazlaydı. Karanlık işler, risk ile beraber yüksek kazanım demekti. Hele de o girdiğimiz kanalizasyon borusunun ucunda girip çıkan zakkumlar ve piranha bitkileri yok muydu... İşte, yerlatında her zaman kurşuna açık bireysin demek istiyordu birileri bize.

Fena gitmiyorduk. Bir iki bölüm sonra kasayı 100 altına tamamlayıp fazladan bir can kazandık. Bu, bizim için hata yapma şansı anlamına geliyordu. Paranın küstahlığıydı başka bir deyişle. Para kazanan için en önemli şey her zaman sağlıklı ve güvenli kalabilmek demekti, yani ölmemek. Para varsa en iyi doktora giderdik, para varsa orospunun temizini bulurduk, para varsa güvenlikli sitede otururduk, para varsa zırhlı arabaya binerdik, para varsa kendimize koruma bile tutardık. Para, can kazanmaktan farksızdı aslında. Oyunu, hayatı iyi bilenler yapmıştı.

Bazı bölüm sonları her zamankinden daha tehlikeli canavarlar çıkardı karşımıza. Tek hamlede ölmeyen, çok dikkat edilmesi gereken. Polise benzer; biber gazı sıkan, job vuran, plastik mermi atan. Askere benzer; darbe yapan, rütbeyle korkutan. Yaşadığımız dünyada birey olmak kolay değildi. Devlet bir ejderha gibiydi, seni her an öldürebilirdi. Dikkat etmek gerekti. Önlem almak gerekti. Her şeyi düzgün yaparsak ancak yenebiliyorduk o bölümlerin sonundaki canavarları. Alt edebiliyorduk karşımızdakini; devlet de, polis de, asker de bizden akıllı değildi çünkü. Biz güçlendiriyorduk onları; seçerek, susarak, hamle yapmayarak. Bu canavarları geçtikten sonra, oldu, başardık sanıyorduk. Bir de bakıyorduk ki, yanlış prenses. Olsun diyordu ailelerimiz, daha ilk bölümler bunlar, yaşınız genç, daha çok sevgiliniz olur. Yaşımız gençti de madem neden bu kadar çok çocuk ölüyordu bu ülkede, ölmek için de genç değil miydik diye karşılık veriyorduk hemen.

Bölümü bitirmeden sarmaşıkla başka dünyalara da adım atardık. Bir sigara yakar hayallere dalardık. Aşık olur uzaya çıkardık. 4'ün 2'sinden, 8'lere çıkan sarmaşıklara tırmandık. Bir tercih meselesiydi adeta. İster sağlamcı olur ilerlerdik, ister merak eder bitkiden giderdik. Bize kalmıştı. ÖSS sonucu puanı almıştık ve daha çocuk olarak gördükleri bizden karşımıza ne çıkacağını bilmediğimiz bir meslek seçmemizi istiyorlardı. Doktor olursak prenses kolaylaşırdı kesin. Sıfat önemliydi insanlar için. Öğretmensen belki. İşçiysen kesin yanlış prenses diyordu sanal beyin. İşçiysen oyunun sonunu da zor görürdün zaten. İşçilerin kaderi ölmekti genelde. Hangisinden devam edeceğini bilmeyen Mario'nun da işi ne zordu. Bildiğimizden mi gitmeliydi, başkasına mı sapmalıydı. Prenses nasıl daha kolaydı?

Bayrakları yukarıdan yakalayarak kalelere giriş yapardık. Sömürgeciliğin doğası böyleydi. Bir bayrak inerdi, bir bayrak yükselirdi. Genişlemek ve hayatta kalmak istiyorsan o bayrak inecekti.

Mario'nun sağa gitmesi, ekranın ilerlemesi demekti. Geriye dönüş yoktu. Geçmiş, artık sadece hakkında konuştuğumuz bir kavram olarak kalırdı. Zamanı geriye sarmak ne yazık ki hiçbir yerde mümkün değildi. Ölen, öldüğü ile kalıyordu. Can, bir kez gitti mi, geriye gelmiyordu. Hasta olduğun için değil, hayatta olduğun için öleceksin demişlerdi. Çok şey diyorlardı fakat dinlemiyorlardı. Bir canım vardı. Bir de kardeşim. İsmi Can. Mario'nunki ise Luigi. Her şey oyundaki gibiyken bize sadece bir tek can verilmesi adil kaçmıyordu. Bir tek can verilmişken her an ölümle yüz yüze olmamız ise düpedüz haksızlıktı. Dünya kocaman bir oyun konsoluydu. Türkiye o konsoldaki Mario oyunu. Bizler de Mario. Prenses umurumuzda değildi. Hem biz ne zaman muslukçuyken prens olmuştuk ki?