Hangi ruh halinde olursam olayım, her koşulda dinleyebildiğim yegane grup The Doors'tur. Dolayısıyla, Jim Morrison abimize saygıda hiçbir zaman kusur etmem.Onunla ve şarkılarıyla ilgili çıkan haberleri dikkatle takip ederim. O sebeptendir ki, geçenlerde Karga Mecmua'yı okurken denk geldiğim bir hikayeyi "sadece ben bileyimcilik" yapmadan buraya da not düşeyim istedim. Hem eskilerin güzel insanlarına da selam etmiş oluruz.
Bilindiği üzere, Morrison'la ilgili, yönetmenliğini Oliver Stone'un yaptığı, Val Kilmer'ın reyizlik mertebesine yükseldiği bir biopik (kurgu yaşam öyküleri), 1991 yılında tüm dünyada gösterime girdi. Türkiye'de ise bu tarih tam olarak, 27 Eylül 1991 sayfasına denk geliyor. Tevatür odur ki, 36-42 K paralelleri ile 26-45 D meridyenleri içerisinde seyirciyle buluştuğu ilk yer ise, Ankara'nın medar-ı iftiharı Kavaklıdere Sineması. Birbirleriyle daha önce hiç tanışmamış olan 20-25 kişilik güzel insan kafilesi, erken saatlerde ağızları birer ikişer ıslatmak koşuluyla filmi hep beraber izlemiş. Film bitiminde koridorlarda konuşlanan bu topluluk, ellerine aldıkları biralar, şaraplar, açtıkları radyolarla bir güzel oturmuş ve tanışmış. Film üzerine kritikler yapılmış (ki malzeme boldur muhtemelen, zira bu filmin Morrison'ın hayatını epeyce çarpıtarak anlattığı savunulur). Hayat üzerine derin mevzulara dalınmış. Perdeye yansıyan "The End" yazısının üzerinden saatler geçmesine rağmen, durumun ehemmiyetinin farkına varan sinema yetkilileri, bu arkadaşlara kıyağın tillahını yaparak, bilet parası almadan bir kez daha filmi makaraya koymuş. Yetmemiş, her izleyicinin yanına küllük verilmiş. Yetmemiş, şarap ve bira konusunda bu genç kardeşlerimize katılım gösterilmiş. Buradan "eskiye özlem" başlığı altında hem filmi izlemeye giden kişilere, hem de sinema yetkilileri abilerimize sevgi ve saygılarımla... Eskiden güzelmiş be...
Not: Yazıyı dergiye döken arkadaşın ismini hatırlamıyorum. Sayı da yanımda olmadığı için özürler dileyerekten...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder