Nazın Hikmet "saman sarısı" şiiri'nin 2. bölümünde Paris'in orta yerinde Abidin Dino'ya seslenecektir: 'Küba'yı, kübalı balıkçıları, emekçileri, işçileri, kadınları, akı , karası, sarısı, melez, meydanları dolduran insanları anlatacak mutluluğun resmini yapabilir misin?'. Bu satırların ardından ben dahil birçok insan yukardaki resmin Abidin Dino'nun Nazım'a verdiği bir cevap olarak düşünmüştük.İçinde bulunulan şartlar ve mekan farketmeksizin, insanın yanındakilerle mutlu olabilmesinin kendisine bağlı olduğunu anlatan tabloya her baktığımda ilk aklıma gelen köşedeki Abidin Dino olmuştu. Hatta tabloyu alıp odama asmak istediğimde internet sitelerinin Abidin Dino imzalı mutluluğun resmi başlıkları karşıladı beni ta ki gerçeği öğrenene kadar. Tablo Amerika'lı ressam Dianne Dengel imzalıymış.Daha da trajik kısmı milli eğitim bakanlığı'nın öğretmenler için hazırladığı klavuzda Abidin Dino tablosu diye bahsedilmiş olmasıdır. Yani artık mutluluğun resmine baktığımda aklıma ilk gelen şey Abidin Dino değil kandırıldığım gerçeği. Aslında ülkede yalanlar üzerine kurulu mutlulukları düşündüğümüzde kendimi herkesten çok da farklı hissetmem gerekiyor. Gelilim Abidin Dino'nun resimle değil de mısralarıyla verdiği cevaba..
Nazım'a
kokusu buram buram tüten
limanda simit satan çoçuklar
martıların telaşı bambaşka
işçiler gözler yolunu.
İnebilseydin o vapurdan
ayağında Varna'nın tozu
yüreğinde ince bir sızı
mavi gözlerinde yanıp tutuşan
hasretle kucaklayabilseydim
seninle, birdaha.
davullar çalsa, zurnalar söyleseydi
bağırımıza bassaydık seni Nazım
yapardık mutluluğun resmini.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder